po Obcym ridleya i Szczękach stevena kolejne bliskie spotkanie z nieznanym, na tej samej długości fali, w czterech prostych krokach oswajających i podchodzących coraz bliżej i bliżej - zaiste the predator whisperer - pierwszy - widzimy świat jego oczami, drugi - widzimy jego mrugającą we wzorki (w opozycji do mrugania bez ładu i składu jakby chcieli to widzieć twórcy filmu Spokojnie To Tylko Awaria) otulinę, trzeci - ściągamy ów listek figowy, widzimy go całego jak naprawdę wygląda, oko w oko, spod kamuflażu, światłem ciała ubłoconego arniego, czwarty i ostatni - rozwalamy mu tę jego głupią, zakutą i okauczukowaną łepetynę (tym razem rękami ubłoconego arniego) i zaglądamy pod czaszkę!

dalej to już doprawdy nie wiem, gdzie można by jeszcze pójść, chyba tylko tam, dokąd zaszli twórcy filmu Czego Nauczyła Nas Ośmiornica..

bedewu - do momentu, kiedy arnie został sam w domu kibicowałem stojącemu na straży naturalnej moralności środowiska naturalnego predatorowi jednak, dwunożne pełzaki zaburzające otoczenie same są sobie winne! karakany, z metra cięte skubańce same się o to prosiły! nie trzeba było obuwiem mordować tego biednego skorpiona tuż po wylądowaniu w dżungli - wiadomo, skorpion zamordowany w pierwszym akcie w trzecim powróci, większy, dłuższy, niepocięty i umięśniony - ale nie posłuchali, ledwo zlądowali, wnet rozdeptali ściśle podług odwiecznej, starotestamentowej, amerykańskiej zasady - if you don't know what it is you better shoot it! - przeto spotyka ich zasłużona kara..

tymczasowo reasumując to jestem pod olbrzymim wrażeniem, naprawdę, pod ostrzałem pozytywnych wrażeń jestem, cudownie się ogląda po latach, pomysł z błockiem jako kamuflażem do dziś robi furorę¹, przypadkowe dotarcie doń, w ogóle sama walka z potworem, która - niejako w opozycji do całej tej rozbudowanej militarystyki tak otwarcie i jaskrawie tutaj przeszarżowanej, ufam, iż to świadomy zabieg, zarazem parodia filmów jamesa camerona - schodzi ostatecznie do typowego survival, do ziemi, a nawet do podziemi, tylko błoto, łuk i strzały, wreszcie okładanie się pięściami - wszystko to warte miliona dolarów - proste, pierwotne, mityczne, wspaniałe, niedościgniony wzór, zarazem jeden z najlepszych filmów gatunku jakie widziałem.